Za zgodą: Jerzego Kulińskiego

Jest takie stare powiedzenie, które znają absolutnie wszyscy w Polsce: jak nie wiadomo o co chodzi, to oczywiscie chodzi o pieniądze.

Tyle, że są jeszcze w Polsce instytucje, których szefowie chyba znają pojęcie wstydu.

Na to liczymy.

Niby taka mała rzecz (w kategoriach państwowych), a jaki wstyd.

Pisze o tym Zbigniew Klimczak.

Dziękuję !

Zyjcie wiecznie !

Don Jorge

–————————————————————

Drogi Jerzy,

Myślę, że to zainteresuje Czytelników SSI, ponieważ moim zdaniem, to początek końca przepychanki o certyfikaty uzyskane w innych krajach. Dobre duszki podrzuciły mi taki projekt pisma do MIiR.

O co chodzi, poczytacie po tekście pisma.
————————————————————————

——————————————————————-

Warszawa, września 2014 r.

MINISTERSTWO
SPORTU I TURYSTYKI

PODSEKRETARZ STANU
Bogusław Ulijasz

DSW/454/103/201.4/MB2/4

Pani
Dorota Pyć

Podsekretarz Stanu
Ministerstwo
Infrastruktury i Rozwoju

Szanowna Pani Minister,

Do Ministerstwa Sportu i Turystyki wpływają liczne zapytania osób prywatnych oraz
instytucji publicznych (Morski Oddział Straży Granicznej) w sprawie interpretacji
i praktycznego stosowania art. 37a ust. 6 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze
śródlądowej (Dz. U. z 2006 r., póz. 123, póz. 857 z późn. zm.), zgodnie z którym osoba, która
uzyskała uprawnienia do uprawiania turystyki wodnej w innym państwie, może uprawiać
turystykę wodną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie posiadanych uprawnień
potwierdzonych stosownym dokumentem.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(Dz. U. z 2013 r., póz. 743 z późn. zm.), sprawy żeglugi śródlądowej należą do działu
administracji rządowej „transport”. Natomiast na podstawie rozporządzenia Prezesa Rady
Ministrów z dnia 27 listopada 2013 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra
Infrastruktury i Rozwoju (Dz. U. póz. 1391), dział administracji rządowej „transport” należy
do zakresu działania Ministra Infrastruktury i Rozwoju.

W związku z powyższym uprzejmie proszę Panią Minister, o opinię dotyczącą stosowania
ww. przepisu oraz o informacje jakiego typu dokumenty zagraniczne potwierdzające
uprawnienia do uprawiania turystyki wodnej na obszarze RP mogą być honorowane, zgodnie
z obowiązującym w tym zakresie prawem polskim.

Ministerstwo Sportu i Turystyki (MSiT), jako współautor obecnie obowiązujących
przepisów wykonawczych w zakresie uprawiania turystyki wodnej w Polsce, stoi na
stanowisku, że art. 37a ust. 6 ustawy o żegludze śródlądowej jako wyjątek od zasady
określonej w art. 37a ust. 3 powinien być interpretowany zawężające. Zdaniem MSiT przepis
ten dotyczy tylko tych osób, które posiadają wydane za granicą dokumenty potwierdzające
uprawnienia do uprawiania turystyki wodnej, czyli dokumenty wydane przez upoważnione do
tego organy, na podstawie których wymienione w tych dokumentach osoby uzyskały
określone uprawnienia. Zdaniem MSiT przepis ten nie obejmuje, jak sugerują w listach do
Ministerstwa niektórzy przedstawiciele strony społecznej, tzw. certyfikatów umiejętności
np. dokumentów wydanych przez Międzynarodową Federację Szkół Żeglarskich ISSA.
Wykładnia literalna art. 37a ust. 6 ustawy o sporcie zdaniem MSiT prowadzi do wniosku, że
objęta hipotezą tego przepisu osoba musi legitymować się nie tylko umiejętnościami
z zakresu żeglarstwa na określonym typie jachtu oraz na określonym akwenie, ale przede
wszystkim posiadać – potwierdzone stosownym dokumentem wydanym przez właściwy
organ w danym państwie – uprawnienia do prowadzenia jachtu danego rodzaju i po
określonym akwenie. Wyklucza to uznawanie dokumentów, które poświadczają jedynie
posiadanie określonych umiejętności, takich jak np. certyfikaty umiejętności ISSA czy IYT
(Intemational Yachtmaster Training) w zakresie żeglarstwa i sportów motorowodnych.
Dokumenty takie potwierdzają jedynie posiadanie określonej wiedzy i umiejętności
żeglarskich i motorowodnych w standardzie przyjętym przez organizację wydającą dany
dokument. Jednocześnie dokumenty te nie przyznają żadnych formalnych uprawnień do
uprawiania turystyki wodnej na określonych jednostkach i po określonych wodach.

MSiT zwraca uwagę, że użyte w ww. przepisie wyrażenie: „…w zakresie posiadanych
uprawnień” jest dość ogólnikowe. W przypadku prawodawstwa innych krajów za posiadane
uprawnienia mogą być uznawane nabyte prawa niekoniecznie pokrywające się z przyjętym
przez polskiego ustawodawcę znaczeniem wyrazu „uprawnienie”. Dlatego konieczne jest
ustalenie w drodze interpretacji co w przypadku tego przepisu uznaje się za uprawnienie
zdobyte poza granicami RP. W toku korespondencji z zainteresowanymi osobami, podnoszono sprawę, że duża część
wydawanych za granicą dokumentów jest wydawana przez prywatnoprawne organizacje.
Dokumenty takie poświadczają, zgodnie ze standardami danej organizacji, umiejętności
prowadzenia jachtów przeznaczonych do uprawiania sportu lub rekreacji ale nie nadają
uprawnień do prowadzenia jachtów na określonych wodach i na danym typie jachtu.

Partnerzy społeczni w swoich mailach zwracają także uwagę, że np. w Wielkiej Brytanii,
ale też w innych krajach europejskich, nie ma obowiązku posiadania dokumentów
potwierdzających uprawnienia w zakresie uprawiania turystyki wodnej. Tym samym nie ma
także „stosownych dokumentów” potwierdzających posiadane uprawnienia. Zgodnie
z przedstawioną powyżej interpretacją art. 37a ust. 6 ustawy o żegludze śródlądowej możliwe
jest wyprowadzenie wniosku, że te osoby są pozbawione możliwości prowadzenia jachtów

przeznaczonych do uprawiania sportu lub rekreacji na wodach polskich bez konieczności
uzyskania polskich dokumentów kwalifikacyjnych.

Dodatkowo, zdaniem Ministerstwa Sportu i Turystyki, przepis art. 37a ust. 6 ustawy
o żegludze śródlądowej dotyczy tylko tych uprawnień, które zostały zdobyte w innym
państwie w trakcie szkolenia i egzaminowania prowadzonego przez podmioty działające na
podstawie prawa danego państwa, a nie prawa polskiego. MSiT stoi na stanowisku, że
praktyka polegająca na prowadzeniu szkoleń przez podlegające polskiemu prawu szkoły oraz
wydawanie certyfikatów poza granicami RP przez zarejestrowane wg prawa polskiego
stowarzyszenia (np. Federacja Szkół Żeglarskich ISSA Poland), nie oznacza, że są to
dokumenty uzyskane w innym państwie.

W przypadku uznania przez Państwa, że przepis art. 37a ust. 6 ww. ustawy można jednak
stosować również do dokumentów potwierdzających posiadanie umiejętności, MSiT zwraca
uwagę, że powinno to dotyczyć wyłącznie dokumentów wydanych przez podmioty działające
na podstawie prawa kraju, w którym te dokumenty zostały wydane. W konsekwencji przepis
art. 37a ust. 6 ustawy o żegludze śródlądowej nie powinien to być stosowane do dokumentów
wydanych przez Federację ISSA Poland. W takim przypadku należałoby rozważyć, czy
można uznawać certyfikaty umiejętności wydawane przez lokalne organizacje zrzeszone
w ramach ISSA a działające w innych krajach np. ISSA Russia.

Z uwagi na dużą liczbę zapytań w tej sprawie, uprzejmie proszę o możliwie pilną Państwa
odpowiedź

Przedstawione przez Państwa stanowisko w zakresie stosowania ww. przepisu,
chcielibyśmy upublicznić dla wszystkich zainteresowanych stron. W związku z powyższym,
uprzejmie proszę o zgodę Pani Minister na umieszczenie przedstawionej przez Państwa
interpretacji na stronie intemetowej Ministerstwa Sportu i Turystyki

Chodzi o ten punkt; Osoba, która uzyskała uprawnienia do uprawiania turystyki wodnej w innym państwie, może uprawiać turystykę wodną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie posiadanych uprawnień potwierdzonych stosownym dokumentem.

Aby bronić interesów PZŻ wymyślono przed laty karkołomną interpretację, że Ustawa mówi o uprawnieniach, a te związki krajowe wydają Certyfikaty. A co mają wydawać, jeśli w ich kraju coś takiego jak patent nie jest znane i wymagane?!

O dziwo, w piśmie ani słowa o certyfikatach RYA i innych certyfikatach związków krajowych takich jak szwedzkie, duńskie lub australijskie.

To może oznaczać zdecydowany przełom w interpretacji MSiT i wstydliwy fakt nieuznawania w Polsce jednego z najbardziej rozpoznawalnych na świecie certyfikatów RYA. Może… ale jak się wczytać w treść pisma to coś tu śmierdzi.

Poczytajmy fragment pisma uważnie;

Ministerstwo Sportu i Turystyki (MSiT), jako współautor obecnie obowiązujących
przepisów wykonawczych w zakresie uprawiania turystyki wodnej w Polsce, stoi na
stanowisku, że art. 37a ust. 6 ustawy o żegludze śródlądowej jako wyjątek od zasady
określonej w art. 37a ust. 3 powinien być interpretowany zawężające. Zdaniem MSiT przepis
ten dotyczy tylko tych osób, które posiadają wydane za granicą dokumenty potwierdzające
uprawnienia do uprawiania turystyki wodnej, czyli dokumenty wydane przez upoważnione do
tego organy, na podstawie których wymienione w tych dokumentach osoby uzyskały
określone uprawnienia. Zdaniem MSiT przepis ten nie obejmuje, jak sugerują w listach do
Ministerstwa niektórzy przedstawiciele strony społecznej, tzw. certyfikatów umiejętności
np. dokumentów wydanych przez Międzynarodową Federację Szkół Żeglarskich ISSA.
Wykładnia literalna art. 37a ust. 6 ustawy o sporcie zdaniem MSiT prowadzi do wniosku, że
objęta hipotezą tego przepisu osoba musi legitymować się nie tylko umiejętnościami
z zakresu żeglarstwa na określonym typie jachtu oraz na określonym akwenie, ale przede
wszystkim posiadać – potwierdzone stosownym dokumentem wydanym przez właściwy
organ w danym państwie – uprawnienia do prowadzenia jachtu danego rodzaju i po
określonym akwenie. Wyklucza to uznawanie dokumentów, które poświadczają jedynie
posiadanie określonych umiejętności, takich jak np. certyfikaty umiejętności ISSA czy IYT
(Intemational Yachtmaster Training) w zakresie żeglarstwa i sportów motorowodnych.
Dokumenty takie potwierdzają jedynie posiadanie określonej wiedzy i umiejętności
żeglarskich i motorowodnych w standardzie przyjętym przez organizację wydającą dany
dokument. Jednocześnie dokumenty te nie przyznają żadnych formalnych uprawnień do
uprawiania turystyki wodnej na określonych jednostkach i po określonych wodach.

Przecież te słowa odnoszą się też w pełni do sytuacji certyfikatu RYA (i innych), a nie tylko ISSA. Definicja certyfikatu RYA i ISSA jest identyczna, to poświadczenie wiedzy i umiejętności, czyli kwalifikacji a nie uprawnienia.

Jest oczywiste, że przy takim naświetleniu problemu, interpretacja MIiR byłaby zgodna z życzeniami, ogólnie mówiąc, MSiT. A potem już powiemy, że przecież RYA też podpada pod tę interpretację!

Kuriozalny jest też zarzut o prowadzeniu szkolenia i egzaminowania przez firmy prywatne ( w domyśle barachło). Przecież w Polsce też robią to wyłącznie firmy prywatne ( że można kupić prywatnie patent, nie wspomnę).

Aby otrzymać w Polsce Patent (przymusowy) trzeba opanować określony zakres wiedzy i umiejętności, a potem poddać się egzaminowi. Aby otrzymać dobrowolny certyfikat kwalifikacji trzeba opanować określony zakres wiedzy i umiejętności, a potem poddać się egzaminowi. O programie RYA i jego jakości nie będę się rozpisywał, ale program ISSA Poland, po ostatnich zmianach jest prawie taki sam jak RYA i sposób egzaminowania również.

Pytam się więc, ile trzeba złej woli aby uważać, że certyfikat nie jest tym samym co polski patent?!

Sytuację znają już władze RYA i nie mają zamiaru tego tak zostawić. Sygnałem jest ten krótki tekst maila od Johna Wheltona;

Dear Sir,

Unfortunately we have no control over what other countries decide to accept. It’s a shame that they won’t recognise RYA qualifications, but this is out of our hands.

Kind Regards,

John.

————————————————-

John Whelton

Sail Cruising Schemes Administrator

Royal Yachting Association

T: 02380 604183 | E: john.whelton@rya.org.uk

—————————————————————-

Jeśli ktoś z MIiR zechce poczytać ten tekst to apeluję o szybkie zakończenie tej farsy i wydanie Rozporządzenia które wymieni wszystkie uznawane w Polsce dokumenty innych związków krajowych i międzynarodowych, jakie spełniają kryteria bezpieczeństwa żeglugi.

Dokumenty RYA i ISSA nie są w żadnym wypadku gorsze od patentów polskich. Wszelkie insynuacje, ze jest inaczej, wystawiają nam kiepskie świadectwo.

Na koniec informacja, że wiszący na stronie „Halsu” obraźliwy artykuł o ISSA został zdjęty a jego autor będzie poproszony o przeprosiny. Jako szef szkolenia PZŻ nadużył swojego stanowiska w walce z konkurencją.

Zbigniew Klimczak

Za zgodą: www.kulinski.navsim.pl