Do rozpoczęcia wyścigu pozostały raptem cztery dni. Dla 118 jachtów biorących udział w tegorocznej edycji RSH to ostatni dzwonek na przygotowania. W oczekiwaniu na start, postanowiliśmy przybliżyć naszym czytelnikom punkty orientacyjne na trasie wyścigu.
Wyspa Montague
Znajduje się przy południowym wybrzeżu Nowej Południowej Walii, 155 mil morskich na południe od Sydney i około 6 mil na południowy-wschód od Narooma. Morska latarnia, zbudowana z granitu wydobywanego na wyspie, rozpoczęła działalność w 1881 roku wyspa jest rezerwatem przyrody.
Ulladulla, Bermagui, Merimbula, Eden
Przystanie na wybrzeżu Nowej Południowej Walii dla jachtów i załóg, które mają kłopoty.
Zielony Przylądek
Zielony Przylądek znajduje się najbardziej wysuniętym punktem Nowej Południowej Walii, 213 mil morskich na południe od Sydney. Znajduje się tam latarnia, uruchomiona w 1883 roku, pierwsza betonowa latarnia w Australii. Dziś jest ważnym punktem Rolex Sydney Hobart. Kiedy jachty osiągną 37 stopni 15 minut południowej szerokości geograficznej, kapitanowie muszą radiowo potwierdzić organizatorom, że zarówno jacht i załoga są w odpowiednim stanie, aby przepłynąć Cieśninę Bassa. Meldowanie się w okolicy Zielonego Przylądka jest bezpośrednim wynikiem tragedii, do jakiej doszło w wyścigu w 1998 roku, kiedy sześciu żeglarzy straciło życie.
Wyspa Gabo
Znajdująca się około 20 mil na południe od Zielonego Przylądka Wyspa Gabo oznacza wejście do cieśniny. Jej latarnia, z czerwonego granitu wydobywanego na wyspie, została po raz pierwszy uruchomiona w 1862 roku. Dla osób biorących udział w wyścigu ujrzenie latarni po prawej burcie oznacza, że wkrótce będzie się działo…
Cieśnina Bassa
Cieśnina Bassa jest jak magnes, który przyciąga żeglarzy Rolex Sydney Hobart – to jeden z najcięższych i najbardziej niebezpiecznych na świecie odcinków morza.
Wyobrażacie sobie, że jest głęboka – nie jest. Średnia głębokość to zaledwie 50 metrów, ponieważ kiedyś był to most lądowy pomiędzy obecną Wyspą Tasmanią i kontynentem Australii. Ponieważ cieśnina jest płytka, przeważające zachodnie wiatry mogą szybko wzburzyć morze. Na wschodnim podejściu do cieśniny, znajduje się prąd południowy. Czasami, kiedy wiatr i fala połączą się i natkną się na ten prąd, żeglarstwo może być tak niebezpieczne, jak w 1998 roku, kiedy sześciu żeglarzy straciło życie.
Angielski nawigator Matthew Flinders nazwał cieśninę w 1798 roku po zakończeniu opłynięcia Ziemi van Diemena. Chirurg na pokładzie jego statku Norfolk, George Bass, wcześniej popłynął wzdłuż południowego wybrzeża Victorii, co pozwoliło mu domniemywać, że jest tam cieśnina.
Wyspa Flindersa
Jachty wyjdą z Cieśniny Bassa, kiedy miną północno-wschodnie wybrzeże wyspy Flindersa. Wyspa wzięła swoją nazwę od Matthew Flindersa, który badał wybrzeże podczas jego podróży dookoła Ziemi van Diemena w 1798 roku.
Punkt Eddystone
Podczas wyścigu mówi się, że jachty znajdują się 10 mil na wschód od Eddystone Point na północno-wschodnim wybrzeżu Tasmanii, 185 mil od mety. Główną cechą Eddystone, jest latarnia morska z granitu i domki trzech stróżów, które obecnie stanowią część Parku Narodowego Mt. William.
Słynny przodek tej latarni, czyli latarnia morska w Eddystone w pobliżu Plymouth (Devon), zainspirował taką szantę:
„Mój ojciec był latarnikiem na latarni Eddystone
I pewnej nocy przespał się z syreną
Z tego związku wyszła dziwna trójka:
Morświn, pagrus i ja…”
(Pagrus to ryba.)
Maria Island
Gdy jachty są na trawersie na północnym krańcu Maria Island to oznacza, że znajdują się około 12 godzin żeglugi od Hobart. Marię od Hobart dzieli 85 mil morskich poprzez Tasmanię, Storm Bay i rzekę Derwent.
Holenderski podróżnik Abel Janszoon Tasman ujrzał wyspę w dniu 4 grudnia 1642 roku, w ciągu kilku dni po tym, jak wylądował na zachodnim wybrzeżu Tasmanii, nazywając obecną Tasmanię „Ziemią van Diemena”, na cześć Antoniego van Diemena, gubernatora generalnego w Holenderskich Indiach Wschodnich. Tasman nazwał to nowe wschodnie wybrzeże wyspy Maria Eylandt po Marii van Diemen, żonie Antoniego.
Wyspa jest dawną osadą skazańców, a obecnie jest parkiem narodowym. Główna osada karna w Darlington jest na liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Przylądek Pillar
Często mylony z Przylądkiem Raoul, znajduje się mniej niż 1 milę dalej. Pojedynczy kamień na jego końcu, przypomina ząb ogara. Jego kształt zainspirował angielskiego nawigatora Johna Henry’ego Coxa, aby nadać tę nazwę w 1789 roku.
Przylądek Pillar jest klasycznym przylądkiem południowo-wschodniej Tasmanii, ze stromymi jurajskimi klifami z dolerytu, osiągającymi wysokość do 300 metrów nad poziomem morza.
Tasmania
Ten ogromny kawał skały z dolerytu jest najbardziej znaną wizytówką Rolex Sydney Hobart. Tu flota skręca w prawo przygotowując się do wejścia do Storm Bay. Zgodnie z zasadami wyścigu, jachty muszą okrążyć Tasmanię prawą burtą na podejściu do Hobart. Innymi słowy, muszą mieć wyspę po swojej prawej stronie, gdy ją mijają.
Latarnia znajduje się 276 metrów nad poziomem morza i jest jedną z najwyższych w Australii. Miga raz na 7,5 sekundy i jest widoczna z odległości 39 mil morskich.
Latarnia na Tasmanii jest jedną z dwóch najbardziej odizolowanych w Australii. Domki trzech stróżów zbudowano z cegły w 1906 roku. Zaopatrywanie wyspy było koszmarem logistycznym. Artykuły ze statku ładowano na szalupę, która przewoziła je na ląd, następnie załoga za pomocą krążka przyczepionego na linie wciągała je na górę 20 metrów w górę. Potem artykuły przewożono tramwajem konnym do latarni.
Przylądek Raoul
Przylądek Raoul wita żeglarzy, kiedy opłyną Tasmanię i są w drodze do Hobart. Teoretycznie jest to około sześć godzin żeglugi między Tasmanią a Hobart, ale minięcie Raoul jest koszmarem ze względu na południowo-zachodnie silne wiatry w Storm Bay. Gdy wysiada elektryka, nie ma świateł nawigacyjnych innych jachtów i jest bezksiężycowa noc, można sobie wyobrazić szum fal bijących o brzeg.
Storm Bay
Zatokę wyznacza linia biegnąca od Przylądka Raoul i Przylądka Królowej Elżbiety na Bruny Island. Abel Tasman nazwał ją w listopadzie 1642 roku, kiedy burza zmusiła jego statki do cofnięcia się na morze, zanim mogły tam zakotwiczyć.
„Wieczorem, około godziny 17.00, przepłynęliśmy przed zatoką, która wydawała się dobrym miejscem za zakotwiczenie. Prawie wpłynęliśmy do zatoki, gdy powstały tak silny wicher, że musieliśmy ponownie postawić żagle i wrócić na morze.” – pisał Tasman.
Iron Pot
Latarnia Iron Pot stoi na niewielkiej, jałowej wyspie u ujścia rzeki Derwent do Storm Bay. Stamtąd do mety jest 11,2 mil morskich.
Iron Pot była pierwszą latarnią morską zbudowaną w Tasmanii, a drugą najstarszą w Australii. Posiada najstarszą oryginalną wieżę, jako pierwsza używała lokalnie wykonanych urządzeń optycznych i była pierwszą australijską latarnią korzystającą z energii słonecznej.
Latarnia John Garrow
Czerwona latarnia w Derwent, 2 mile od mety, ostrzega przed płycizną 500 m do Blinking Billy Point w Sandy Bay. Latarnia morska, odnowiona w tym roku, została nazwana na cześć Johna Ramsay’a Garrowa, cukiernika, który mieszkał w Bath Street, Battery Point. Pomagał załodze statku SeaLark w badaniu i oznaczaniu lokalizacji niebezpiecznej płycizny.
Castray Esplanade
W Hobart jest znany po prostu jako „Castray”. Nazwa pochodzi od Lucasa Richard Castray’a który był Komisarzem Generalnym w Hobart w 1870 roku.
To meta wyścigu. Linia pomiędzy masztem i znakiem około 100 metrów od rzeki jest oficjalnym końcem 628 milowego wyścigu.
Kiedy dziób jachtu przekracza linię, obserwator we właściwym momencie uruchamia syrenę, a rejestrator odnotowuje czas na zegarze.
Tłum. Izabela Kaleta
Źródło: www.rolexsydeyhobart.com
