.
W 1938 roku z inicjatywy gen. Mariusza Zaruskiego zamówiono w Szwecji serię dziesięciu dużych jachtów, budowanych w opartciu o prototypowy „Kaparen”. Nawiasem mówiąc, tenże „Kaparen” odwiedził przed wojną Gdynię. Musiało to być spore wydarzenie, bo gdy załoga „Kaparena” pozostawiła w podarunku goszczącym ją żeglarzom gdyńskim swoje wełniane czapeczki, czerwone i przylegające ciasno do głowy, nazwano je „kaparenkami”. Rodzinna kaparenka przetrwała jakimś cudem wojenną tułaczkę, gdy już na dobre zajmowałem się żeglowaniem, dostałem ją, jako kolejny w sztafecie i sporo lat używałem na morzu.
Pierwszy jacht z serii został ukończony latem 1939 roku i nie zdążył już do Gdyni przed wybuchem wojny. Pływał pod szwedzka banderą do 1945 roku jako „Kryssaren”, a gdy w końcu dotarł do portu macierzystego nazwano go „Generał Zaruski”, ku czci pomysłodawcy, który tymczasem zmarł w enkawudowskim więzieniu w Odessie. I tak „Zaruski” stał się jedynym pełnowartościowym polskim jachtem morskim. Sezon 1946, poświęcony był nadal odbudowie poniemieckich jachtów, próbom repatriacji jachtów wyprowadzonych za granicę, oraz szkoleniu młodych żeglarzy. Do końca sezonu wyremontowano, czytaj: uruchomiono kilkadziesiąt jachtów. Zaczęły się pierwsze rejsy bałtyckie.
W 1947 roku powstała potrzeba sprowadzenia ze Szwecji „Daru Żoliborza”, który w poprzednim sezonie ugrzązł na Gotlandii wskutek awarii. Z oczywistych względów załogę repatriacyjną postanowiono wysłać na Gotland jachtem i wybrano ze względu na stan techniczny i ilość miejsca „Zaruskiego”.
Załoga płynęła (może nie cała) nie na paszporty, tylko na przedwojenne książeczki żeglarskie, które w jeszcze tamtym czasie, podobnie jak przed wojną, zastępowały paszport. Studentka UJ Teresa Remiszewska, wcześniej będąca na kursie w Jastarni, marzyła o pierwszym pełnomorskim rejsie. Przypłynęła do Gdyni „Zaruskim” z tejże Jastarni i okazało się, że bez książeczki żeglarskiej nie ma mowy o opuszczeniu granic Rzeczpospolitej (jeszcze bez Ludowej). A książeczki, jako dziecko mające przed wojną 11 lat, oczywiście nie miała. Wygonili ją z jachtu, siedziała zapłakana z workiem na kei, aż zainteresował się tym jakiś „generał”. Rozczulił się, a mając władzę, podpisał się na bilecie miesięcznym, czy też legitymacji studenckiej i kazał wskakiwać na pokład. I tak zaczął się pierwszy morski rejs Teresy Remiszewskiej.
Potem do końca sezonu „Zaruski odbył jeszcze kilka rejsów. Drugi, też prowadzony przez Zbigniewa Szymańskiego, był do Kopenhagi. Trzeci do Świnoujścia. Ten prowadził Michał Sumiński, w załodze byli (chyba) kandydaci do Szkoły Rybaków Dalekomorskich (potem Państwowa Szkoła Rybołówstwa Morskiego). To był jeszcze czas, gdy dzień zaczynał się i kończył „apelem” na pokładzie i odśpiewaniem odpowiednio: „Kiedy ranne wstają zorze” i „Wszystkie nasze dzienne sprawy”. Ale gdy jacht wrócił do Gdyni i stał przy kei obok dzisiejszego Akwarium (wtedy: rozpoczęty przed wojną budynek MIR), to już pojawił się „wopista” z karabinem. Nieco wcześniej uciekł jachtem z rodziną jeden z oficerów Marynarki Wojennej i władza zareagowała. Ktoś może się dziwić, że „Zaruski” stał tak „na zewnątrz” ale Basen Jachtowy był mocno uszkodzony (patrz fot. „Zimowa porą 7”) i żaglowiec nie był wstanie przejść przez dziurę w falochronie, w której mieściły się mniejsze jachty. Zaś chyba rok potem, a na pewno dwa, Basen Jachtowy im. Zaruskiego był już zamykany łańcuchem, żeby ktoś nie uciekł jachtem na Zatokę.