Regaty o Puchar Poloneza 2013 na s/y Blekot

Przed startem refujemu grota na pierwszy ref bo łódka ostrzy nadmiernie. Pogoda piękna, świeci słońce, wiatr wieje, na błekitnym niebie piękne cumulusy, widzialność idealna … tylko prawie wszyscy nas wyprzedzają i za nami zostały już chyba tylko „Setki”, mniejszych od nas łódek nie ma za wiele. Obserwujemy kłopoty innych ze spinakerami, oraz wracające do portu jachty. Fala nie jest na razie duża, wiatr do 5 bufortów, płyniemy 6 węzłów, trzeba postawić spinaker, choćby na chwilę, żeby fotki jakieś zrobić. Przez chwilę płyniemy pod ładnym pomarańczowym spinakerem ale wymaga to uważnego sterowania a prędkości jeśli przybyło to minimalnie. GoPro robi zdjęcia co minutę ale obudowa zaparowała, suszymy i robi dalej. Na razie sielanka. Płyniemy trochę nawietrzną stroną trasy, żeby „było z czego” odpadać, jak wzrośnie wiatr i fala. Pojawiają się wypietrzone cumulonimbusy z opadem. Jednego udało nam się minąć bokiem, ale ten drugi to po nas przejedzie. Co prawda nie widać na wodzie ani na niebie oznak silnego szkwału w naszej okolicy ale może „czaić się” tam gdzie widok zasłania opad. Silny deszcz tłumi na chwilę falę, szkoda, że w kamerze skończyła się już bateria, widok jest kosmiczny. Zmieniamy grota na sztormowy, potem foka. Szymon pyta przez radio czy u nas OK, jemu chmura pourywała pełzacze na grocie. 

 

Wieczorem wiatr rośnie, fala już solidna, trzeba sterować ręcznie, czasami nas wywozi do wiatru i trudno jest odpaść ale daje się to opanować, wydaje mi się, że sam fok sztormowy to trochę za mało (pewnie predkość spadła by nam o pół węzła ;-)). Grzegorz steruje, ja idę pospąć, budzi mnie zmiana halsu, bez butów i kamizelki jestem mało przydatny, trzask bomu przy zwrocie powrotnym na kurs jest przeraźliwy, od razu wiem, że coś jest nie tak, grot się trzepie, urwał się i poleciał w morze rzep mocujacy róg szotowy do bomu, stojąc w zejściówce dociągam szkentle na maksa, da się płynąć, dobrze, że tylko tak się to skończyło (dupa ze mnie, nie kapitan …). Ubieram się i zmieniam Grzegorza. Jest ciemno, księżyc już zaszedł, morze czarne ale miedzy kłębiastymi chmurami świecą gwiazdy i przelatuja meteory, widok bajkowy. Widać już latarnie Dueodde i choć czasami ginie za falami to łatwiej trzymać kurs na nią niż na kompas czy GPS-a. Wiatr oscyluje około 26-28 węzłów, w porywach 32, poźniej 35. Chcę wybrać grota ale coś nie idzie, zapalam czołówkę i przez dłuższą chwilę przyglądam się bez zrozumienia konfiguracji takielunku, bom leży na pokładzie opierając się nad zejsciówką o laminat, urwał się … cholera. Na czym on się tak sztywno trzyma? Aaa … przeciez przez środek idzie szkętla z dyneemy, która wybrałem na maksa korbą. Zastanawiam się co można zrobić, zasadniczo tego grota można używać jak trajsel no ale baksztagiem to będzie kiepsko działać i potem nie będzie się dało go łatwo zarefować, a przecież wiatr dopiero ma się nasilić … no i co zrobić na wodzie z linami które idą środkiem bomu … uciąć? Wiązanie bomu do masztu raczej nie wchodzi w rachube, tam są ostre kanty coś sie upieprzy … Widzę światła dwóch jachtów wracających już z Chritianso i słysze pogaduszki przez radio „Polskiej Miedzi” z kimś przed nimi. Omijam wypłycenie przy latani szerokim łukiem i chowam się za wyspę, wiatr tutaj słabszy i fala też malutka.