Minęły cztery lata i Whitbread Trophy stał się jednym z najbardziej pożądanych tytułów. Tym razem, 15 jachtów reprezentujących 12 narodów, z 168 załogami na pokładzie, tłoczyło się szukając najlepszej pozycji na linii startu w Portsmouth. Zwycięzca z 1973 r. – Ramon Carlin, czynił honory i wystrzelił z pistoletu, dając sygnał do startu. Wypłynięciu z Solentu towarzyszyło tysiące widzów, a także promy, brytyjskie okręty wojenne i ogromna flota jachtów i łodzi towarzyszących.
Chay Blyth ustąpił miejsca na czele 23-metrowego keczu GBII Robowi Jamesowi, konkurentowi z pierwszego wyścigu. Wśród nowych rywali znaleźli się jacht Flyer, którego kapitanem był holenderski przemysłowiec Cornelis van Rietschoten, oraz Heatha Condor, który startował w wyścigu z błogosławieństwem Robina Knox-Johnstona i Lesa Williamsa. Jacht był wyposażony w nowy, rewolucyjny maszt z włókna węglowego, aby zmaksymalizować prędkość przy silnym wietrze, jakiego spodziewano się około po 27000 milach od startu. Jacht pojawił się na wodzie późno – maszt zamontowano kilka tygodni przed rozpoczęciem. Za to załoga była imponująca i znalazł się w niej Peter Blake, który płynął z Les’em na Burton Cutter w 1973 roku i który, w wieku 29 lat, został już uznany za nadzwyczaj utalentowanego – da sobie radę na każdej łodzi, na jakichkolwiek wodach. 33 Export powrócił kierowany przez Alaina Gabbay’a, który w wieku zaledwie 23 lat, był najmłodszym kapitanem w tej krótkiej historii wyścigu.
W tej edycji po raz pierwszy pojawiła się kobieta w roli kapitana. Brytyjka Clare Francis podbiła serca ludzi w 1976 r. podczas wyścigu solo, Observer Transatlantic Race, a jej Swan 65, kecz ADC Accurrac, na którym znalazły się dwie inne kobiety wśród załogi, był postrzegany jako silny rywal. Francis była pierwszą wśród Angielek, razem z Tracy Edwards i Ellen MacArthur, które w ciągu najbliższych 30 lat błyszczały na nowych szlakach międzynarodowych wyścigów jachtów.
Zapowiadała się ostra rywalizacja między zespołami, które były lepiej przygotowane, niż ich poprzednicy. Ale postawiono też większy nacisk bezpieczeństwo w wyniku trzech tragedii, które miały miejsce w poprzedniej edycji. Przepisy bezpieczeństwa zostały opublikowane w maju 1975 r., dając zespołom większą możliwość wprowadzania zmian. Stało się obowiązkowe dopasowywanie jumpsztagów do długość jachtu. Nie ma takiej możliwości, by ustrzec zawodników przed każdym niebezpieczeństwem, ale decyzja spotkała się z pozytywną reakcją.
Na trasie Portsmouth – Cape Town – Auckland – Rio de Janeiro – Portsmouth zwyciężył jacht Flyer.
O poszczególnych etapach wyścigu będzie można przeczytać wkrótce.
Tłum. Izabela Kaleta
Źródło: www.volvooceanrace.com
Odcinek 4: Pierwsza edycja Whitbread – Z Rio de Janeiro do Portsmouth
Odcinek 3: Pierwsza edycja Whitbread – Z Sydney do Rio de Janeiro
Odcinek 2: Pierwsza edycja Whitbread – z Cape Town do Sydney
Odcinek 1: Pierwsza edycja Whitbread – z Portsmouth do Cape Town
Pierwszy wyścig Whitbread 1973-1974
