Szlakiem locyjki „Porty Niemiec Wschodnich”

.
Czwartek, 06 września 2012
            W czwartkowy poranek planowo opuszczamy sympatyczne Ueckermünde. Pozdrawiamy niemieckich rybaków, pilnie wypatrujemy tyczek oznaczających sieci, których jest tu dużo mniej niż po polskiej stronie, gdzie nastawiano całe pola „płotów. Szukamy przejść między polami sieci. Znowu prowadzimy obserwacje przelatujących kluczy ptaków i obserwujemy dwa krążące bieliki. Wieje przeciwny wiatr, deszczowe chmury przechodzą bokiem. Mając już w tym mmomencie rezerwę czasu halsujemy na żaglach. Wykonujemy sesją zdjęciową z udziałem całej naszej flotylli. Spotykamy idący przeciwnym kursem francuski statek wycieczkowy o nazwie „Mona Lisa”. 
                Wreszcie, po raz pierwszy dostrzegam charakterystyczny dla miejscowości Karnin obiekt sztuki inżynierskiej. To ocalona z pożogi wojennej środkowa, ruchoma część mostu kolejowego. W 1945 roku wycofujący się Niemcy wysadzili oba boczne segmenty stałe mostu, pozostawiając najcenniejszą technicznie część środkową. Linia kolejowa i most nie zostały po wojnie odbudowane. 
                Przy zwodzonym moście drogowym w Zecherin zjawiamy się kilkanaście minut przed jego otwarciem. W tym momencie jesteśmy w zgodzie z pierwotnym harmonogramem rejsu. Wraz z niemieckim katamaranem i jachtem nasza flota czeka na podniesienie ruchomego przęsła mostu. Krążymy jak przed linią startu do regat. I wreszcie o godzinie 9.45 most się podnosi, a następnie zostaje zapalone zielone światło oznaczające zgodę na przejście. Ruszamy za katamaranem, w kolejności przybycia do mostu i przepływamy pod zadartym w górę przęsłem. Przed nami nie ma już żadnych przeszkód na trasie do Wolgastu, a płynąc w kanale mamy dogodne warunki do przygotowania i zjedzenia śniadania. Na Pianie płyniemy na silniku dodatkowo, okresowo stawiając jeden żagiel – fok. Wieczorny i Poranny jak tylko pozwalają na to warunki płyną na obu żaglach. 
                Płyniemy za dnia, więc dobrze widać wszelkie znaki nawigacyjne i utrzymanie się w wyznaczonym torze wodnym nie stanowi problemu. Płynąc na silniku, korzystamy z autopilota, który utrzymuje zadany kur kompasowy. Moja praca sternika ogranicza się do trzymania się steru jedną ręką i popijania kawy z kubka trzymanego w drugiej. Stale jednak muszę obserwować akwen i od czasu do czasu wprowadzać korekty kursu do autopilota.
                Z płynącego w przeciwnym kierunku jachtu niemieckiego, sternik energicznie pokazuje nam, żebyśmy zbliżyli się do jego strony toru wodnego. Nie rozumiemy jego intencji, ale ostrożnie odchodzimy z prawego skraju toru na środek. Analizujemy wskazania echosondy, a na mapie informacje o głębokościach i okazuje się, że groziło nam spotkanie z mielizną. Mielizna w obrębie toru wodnego to dla nas niespodzianka i odczuwamy wdzięczność dla żeglarza, który widząc polską banderę pomyślał o tym, że może płyniemy tu pierwszy raz i dołożył wysiłku, aby ostrzec nas przed kłopotami. 
                W Wolgast mijamy port i stocznię wojenną, aby zacumować przy bulwarze spacerowym tuż przed niezwykle malowniczą konstrukcją błękitnego kolejowo – drogowego mostu zwodzonego. Zgodnie z sympatycznym miejscowym obyczajem, wszyscy przechodzący bulwarem widząc nas na pokładzie jachtu witają nas po niemiecku, po angielsku, a nawet po polsku. Z przyjemnością odpowiadamy na powitania. Od razu także dostrzegamy, wśród wywieszonych na pobliskim maszcie, polską banderę.
                Wolgast, miasto na Pomorzu Przednim ma ciekawą i okresami tragiczną historię. Około tysiąca lat temu było jednym z kilkudziesięciu grodów należących do plemion, które dzisiaj określamy jako Słowian Zachodnich. W średniowieczu byli stopniowo podbijani przez rycerstwo niemieckie z Brandenburgii. W okresie pustoszącej Europę wojny trzydziestoletniej (1618 – 1648) rejon na ok. 200 lat stał się zamorską prowincją Szwecji. Dlatego właśnie na początku XVIII wieku miasto zostało spalone przez żołnierzy cara Rosji Piotra I Wielkiego w trakcie wojny północnej ze Szwecją. Wtedy także zamek uległ ostatecznej zagładzie zamek w Wolgascie. 
                W trakcie spaceru wspinamy się na wieżę gotyckiego kościoła św. Piotra – trzynawowej bazyliki ceglanej, aby podziwiać malowniczą panoramę miasta i jego okolic. Zwracamy uwagę na trzy zabytkowe wiatraki i zabytkowy parowy prom kolejowy zbudowany ok. 100 lat temu w Elblągu. Po spacerze uliczkami miasta pośród zadbanych domów udajemy się na obiad do restauracji rybnej w zabytkowym spichlerzu z dźwigiem. Obiekt przypomina trochę z wyglądu gdański żuraw. Niestety menu jest tylko w języku niemieckim, a kelnerka także włada tylko niemieckim. W efekcie nie wszyscy otrzymują to co sądzili, że zamówili. Problem rozwiązujemy wymieniając między sobą potrawy. Takie drobiazgi nie są w stanie zepsuć nam dobrego nastroju. 
                Koło godziny 20 przepływamy pod oświetlonym, podniesionym mostem zwodzonym w Wolgascie. Kolejne dwie godziny płyniemy w ciemnościach krętym kanałem w kierunku dużej mariny w Krőslin, znajdującej się po przeciwnej stronie Piny niż  Peenemünde. Na dziobie trwa poszukiwanie szperaczem, niektórych nieoświetlonych bojek torowych. Z mesy słychać podawane informacje z elektronicznej mapy – po prawej dwie czerwone oświetlone, następnie po lewej jedna zielona nieoświetlona – i tak przez cały czas. W międzyczasie w praktyce ćwiczymy pływanie na nabieżniki. To kolejne praktyczny trening z pływania po zmierzchu. Największą trudność sprawia mi ustalenie, które światło znajduje się bliżej, a które dalej. Wszystkie światła widzę początkowo, jak by były zawieszone na jednej ścianie. Po pewnym czasie zaczynam poprawniej oceniać położenie świateł, ale nadal mam wątpliwości.
                Do mariny w Krőslin wchodzimy powoli w ciemnościach szukając wejścia i rozpoznając położenie pomostów. Na szczęście w drugim podejściu poprawnie interpretujemy informacje z tablicy informacyjnej umieszczonej na wejściu do portu. Odnajdujemy właściwy dla długości naszego jachtu (9,95 m) pomost pływający i wypatrujemy wolnego miejsca do cumowania dziobem. Na pomoście pojawiają się trzy osoby, które po niemiecku i po angielsku, a także gestami wskazują nam odpowiednie miejsce. Przyjmują od nas cumy i cała procedura odbywa się bezpiecznie i sprawnie. Zostajemy ostrzeżeni o spodziewanym w nocy silnym wietrze. Starannie poprawiamy zamocowanie cum i szpringów. Pewnym zaskoczeniem jest długość pomostu. Idąc do bosmana oceniamy ją na ok. 300 metrów. Tyle samo od miejsca zacumowania mamy do toalet i pryszniców. Wymaga to starannego planowania „osobistej logistyki”. 
                Kiedy z Piotrem, wyposażeni w żetony do automatów uruchamiających wodę w prysznicach udaliśmy się na kąpiel nie spodziewaliśmy się, że wygląd sanitariatów może nas zaskoczyć. To, że było tam czysto i niczego nie brakowało (nawet haczyków i półek ułatwiających zmianę garderoby), to w Niemczech uważaliśmy za standard. Jednak szklane pojemniki z wodą i świeżymi żywymi kwiatami przed każdym lustrem nad umywalką i na drzwiach do każdej kabiny prysznicowej wprowadziły nas w osłupienie.                 
Piątek, 08 września 2012
                Rano wiatr gra na wantach, ale deszcz przestał padać. Bez pośpiechu przygotowujemy i konsumujemy śniadanie. Przechodzimy jachtem do stacji paliw i uzupełniamy olej napędowy. Dostajemy wiadomość, że Marek, który przez cały rejs przysyła nam prognozy pogody, obserwuje w Gdyni nasze tankowanie, a to dzięki kamerze zainstalowanej w marinie i Internetowi. 
                W samo południe w trudnych warunkach, przy spychającym w bok wietrze próbujemy dobić do kei w Peenemünde. W pierwszej próbie „odchodzimy na drugi krąg” i dopiero za drugim podejściem udaje nam się zacumować dziobem w wyznaczonym miejscu postojowym. Pogoda nie zachęca do wychodzenia w morze, ale prognozy na noc są optymistyczne. Wiatr ma słabnąć i przybrać sprzyjający nam kierunek.
                W ciągu dnia zwiedzamy kolejne obiekty, które oferuje turystom Peenemünde. Jest to muzeum niemieckich zabawek, gdzie można obejrzeć misie w strojach oficerów SS, ale zainteresowanie wzbudzają przede wszystkim zabawki z czasów NRD, w tym kolejki PIKO. Wystawa fenomenów fizycznych, gdzie podnoszę za pomocą odpowiednio długiego ramienia dźwigni samochód Trabant, a Witek wprowadza w zażenowanie zwiedzających od ręki prawidłowo ustawiając pewną układankę geometryczną. Na nabrzeżu portowym atrakcję stanowi radziecki okręt podwodny z lat sześćdziesiątych XX wieku. 
                Największe wrażenia pozostawia jednak muzeum poświęcone ośrodkowi badawczo – produkcyjnemu Wermachtu, w którym Wernher von Braun od 1937 roku kierował pracami nad skonstruowaniem i wprowadzeniem do produkcji rakiety pionowego startu – V2 oraz pracami na projektami kolejnych typów rakiet, które miały osiągać przestrzeń kosmiczną. Oglądamy stojący przed siedzibą muzeum (budynek dawnej elektrowni) model rakiety V2 i autentyczny egzemplarz wyrzutni z pociskiem kierowanym V1, które były budowane w pobliskim ośrodku Luftwaffe.
                W trakcie zwiedzania muzeum, odnoszę wrażenie, że mimo prezentowania materiałów o niewolniczej pracy więźniów i jeńców, myślą przewodnią wystawy jest podkreślenie, że zarówno powojenny rozwój techniki kosmicznej w USA, Wielkiej Brytanii, jak i osiągnięcia ZSRR miały swoje wspólne źródło w osiągnięciach niemieckiej myśli technicznej z czasów II wojny światowej. Świadczą o tym pokazane kształty kolejnych rakiet i pojazdów kosmicznych obu rywalizujących w kosmosie mocarstw, ukazywane na tle zdjęć V2 i rysunków kolejnych projektów, aż do V10. Faktem jest, że Amerykanie przeprowadzili w kwietniu 1945 akcję komandosów, którzy wywieźli za Łabę naukowców z Werhnerem von Braun na czele. W ręce Rosjan, którzy zajęli Peenemünde dostało się natomiast kilkuset inżynierów i techników oraz urządzenia techniczne ośrodka. 
                Jesteśmy w miejscu, gdzie realizując cele militarne, rozpoczęto także drogę człowieka na Księżyc uwieńczoną pierwszym krokiem na postawionym na nim w 1969 roku przez Neila Armstronga, a wcześniej przewidzianą przez Juliusa Verna w powieści „Z ziemi na Księżyc” oraz przez jego rodaka prekursora tricków filmowych i pioniera kina niemego Georgesa Meliesa w jego kultowym filmie „Podróż na Księżyc”. Kolorowa wersja tego filmu została niedawno przywrócona do stanu bliskiemu pierwotnemu dzięki zeskanowaniu mocno zniszczonych klatek filmowych zarówno kolorowych jak i monochromatycznych wersji filmu i poddaniu obróbce cyfrowej najnowocześniejszym oprogramowaniem. Możemy znowu podziwiać śmiałą wizję wyprawy na Księżyc, w której powrót na Ziemię z lądowaniem w oceanie i wyławianiem pojazdu przez okręty marynarki wojennej jest zgodny z  przebiegiem powrotu Apollo 11.
                Wieczorem odpoczywamy i przygotowujemy się do nocnej żeglugi morzem do Świnoujścia. Rozpoczęte o północy wyjście torem wodnym z Peenemünde na Bałtyk w całości przesypiam pod pokładem. Mój organizm przystosował się już do rytmu życia na jachcie, wyznaczonego terminami pełnionej służby oraz nauczył się korzystać w wolnych chwil dla wysypiania się „na zapas”. 
Sobota, 08 września 2012
                O 0330 budzę się zanim odezwie się ustawiony w telefonie budzik. Powoli ubieram się ciepło „na cebulkę”, na końcu zakładając na sztormiak obowiązkowe w nocy szelki bezpieczeństwa. Punktualnie o 0359 wychodzimy ze Sławkiem do kokpitu, aby przejąć wachtę. Piotr mówi do nas, że kładzie się spać bo ma do nas zaufanie, że „w razie czego” nie będziemy sami kombinować co zrobić tylko wywołamy go do kokpitu.  
                Zostajemy sami na górze. Sławek staje za sterem, a ja staram się aby nie przegapić żadnego światła pojawiającego się zarówno przed nami, za rufą, jak i po obu burtach. Pod pokładem śpi sześć osób, a my w milczeniu skupiamy się na swoich obowiązkach. Od czasu do czasu konsultujemy się próbując rozpoznać rodzaj źródła świateł i ocenić zagrożenie ze strony danego obiektu. O pełnych godzinach schodzę do mesy, aby dokonać zapisów w dzienniku jachtowym. Pogoda zgodnie z prognozą sprzyja bardzo spokojnej żegludze. Stan morza 2, wiatr o sile 3 w skali Beauforta. Płyniemy baksztagiem na samym foku utrzymując kurs 140 stopni, prosto na latarnię morską w Świnoujściu. Pozwala to na spokojny sen pozostałych wolnych wacht. Lżejsze od Gai, Wieczorny i Poranny wyprzedzają nas, tak że ledwie dostrzegamy ich światła. Osiągną Świnoujście około godziny przed nami. Po 7 rano na redzie Świnoujścia włączamy silnik, zwijamy foka i kierujemy się do wejścia do portu, z boku zostawiając wejście do będącego w budowie gazoportu.  
                Po krótkim postoju w porcie w Świnoujściu wracamy Kanałem Piastowskim na Zalew Szczeciński. Za nami zostaje miasto zbudowane przez Prusy w XVIII wieko jako konkurencyjny port, dla należącego wtedy do Szwecji portu Wolgast. Konsultujemy przez radio sposób wykorzystania reszty dnia, z uwagi na to, że do Trzebieży planujemy zawinąć dopiero pod wieczór. Skiperzy Porannego i Wieczornego uzgadniają ze swoimi załogami włóczęgę pod żaglami po Zalewie Szczecińskim i przy okazji zamierzają obejrzeć odbywające się tam regaty. 
                My postanawiamy do odwiedzonych cieśnin Piny i Świny dołożyć jeszcze Dziwnę. Obieramy kierunek na Wolin. W mieście cumujemy przed mostem zwodzonym przy bulwarze miejskim. Józek zwiedza muzeum archeologiczne, a reszta załogi próbuje obejrzeć osadę wikingów. Ja rezygnuję i zadowalam się tym, że „stąd także dobrze widać” zostając na jachcie. Niestety, wyprawa przez most do osady rozczarowuje. Obiekt jest zamknięty, a prężący wewnątrz gołe torsy „wikingowie” odmawiają gościny, tłumacząc się nieobecnością ich … prezesa. Kiedy znowu jesteśmy w komplecie na pokładzie, przez chwilę oceniamy szanse na powodzenie ewentualnego szturmu osady od strony wody, ale po dobrym  posiłku  odstępujemy od agresywnych zamiarów.
                Pod wieczór, kiedy cała nasz flotylla z różnych kierunków zbliża się do Trzebieży w eterze trwają uzgodnienia między Porannym i Wieczornym na temat „dostawy książek na wieczór literacki”. Myślę, że te pozornie tajemnicze szyfry nie łamią obowiązku prowadzenia podczas żeglugi tylko ogólnie zrozumiałej korespondencji, bo przecież ich znaczenie jest oczywiste. Szykuje się sailors party.