W tej edycji powrócił Cornelis van Rietschoten, który zrobił niezapomniane wrażenie podczas wyścigu w 1977 r., aby obronić tytuł. Ograniczył trochę wydatki w dążeniu do zwycięstwa, budując nowy jacht, który był przeznaczony do jednego: miał przekroczyć każdą linię mety jako pierwszy i wygrać wyścig z handicapem. Cornelis zaprosił również kilka nowych talentów, w tym młodego Granta Daltona, aby wspomógł jego misję.
Doświadczenia konkurentów, urzędników i sponsorów w poprzednich dwóch wyścigach były analizowane i wykorzystywane do wprowadzenia zmian w trzeciej edycji. Skutkiem była ogromna liczba zgłoszeń – niemal podwoiła się do 29 – co odzwierciedla zarówno rosnąca integralność imprezy, jak i jej rosnący prestiż.
Po raz pierwszy organizatorzy musieli zmierzyć się ze światem polityki, gdy rząd brytyjski podpisał „Gleneagles Agreement”, zakazując kontaktów sportowych z RPA. Po odkryciu, że Cape Town ma być jednym z przystanków w wyścigu, Ministerstwo Obrony wycofało zgodę na wykorzystanie HMS Vernon jako centrum postoju dla zespołu wyścigowego.
„Margaret Thatcher ledwie dotarła do gabinetu, a już zakazała morskim kompaniom pomagania wyścigowi Whitbread.” – powiedział kontradmirał Charles Williams, przewodniczący Komitetu Zawodów. „Poinstruowała swoich ministrów, by nie obejmowali żadnych funkcji (w tym projekcie) i poprosiła lekarzy i dentystów, aby się nie angażowali. Rząd wywołał presję na nas, by usunąć Cape Town z trasy wyścigu i umieścić zakaz wpisów z krajów południowoafrykańskich. Ale stawiliśmy opór.”
Umożliwiono cumowanie w przystani Camper & Nicholson po drugiej stronie portu. Po drugiej stronie Atlantyku, Rio zostało usunięte z toru z powodu panujących tam złych warunków pogodowych i kiepskich relacji między załogami i ekskluzywnym klubem jachtowym w Iate Clube Rio de Janeiro, spowodowanych po części przez obchody karnawałowe poprzedniej edycji. Rio zastąpiło Mar del Plata, kilkaset mil na południe w Argentynie.
Chay Blyth powrócił na swoim oryginalnym jachcie, teraz nazwanym United Friendly po jego sponsorze, wraz z załogą amatorów, gotowych zapłacić za uczestnictwo.
Peter Blake, który był wśród załogi brytyjskiego żeglarza Lesa Williamsa w dwóch wyścigach, wprowadził własny, 20-metrowy jacht Ceramco New Zealand. Na pokładzie znalazło się 10 jego rodaków, wybranych z 140 wnioskodawców. Kwalifikacje polegały na trzydniowym rejsie, który miał na celu sprawdzenie ich charakteru i zapału. Aluminiowy jacht Blake’a został zaprojektowany i zbudowany specjalnie na ten wyścig dookoła świata. Załogą byli młodzi, utalentowani żeglarze, a jego ambicja nie znała granic. Nie było zaskoczeniem, że bukmacherzy ustawiali wysoko w rankingu Ceramco i Flyer.
Na trasie Portsmouth – Cape Town – Auckland – Mar del Plata – Portsmouth ponownie zwyciężył Flyer.
Tłum. Izabela Kaleta
Źródło: www.volvooceanrace.com
.jpg)
