Eternity – Nóż w wodzie

  układa się z nich krawężniki

Tobago Cays, to  „żelazny punkt programu” wszystkich czarterów na Windward Islands. A „żelaznym punktem”, „żelaznego punktu programu”, jest wieczorne „lobster barbecue” na plaży. Choć dyskusyjny, jest to punkt programu, nie do uniknięcia, jeśli weźmiemy pod uwagę, że jest to jedno z niewielu źródeł dochodu mieszkańców okolicznych wysp. Z szacunku dla tubylców, nie sposób im odmówić,  a z drugiej strony obrońcy środowiska biją na alarm. Nie komentuję. Niech każdy rozstrzygnie to we własnej głowie.

  langusty poławia się, przy pomocy specjalnych klatek

Zanim zaczniemy podziwiać podwodny świat Tobago Cays, trzeba tam się dostać. Najdogodniejsze i zalecane podejście , prowadzi od północnego krańca wyspy Mayreau, gdzie znajduje się malownicza zatoka, o nazwie Salt Whistle Bay. To jednak trochę na około. Korzystam z małego zanurzenia Eternity (1,2 m) i idę „na skróty”, przeciskając się przez Windward Bay i Upper Bay, wąskim przesmykiem, między wschodnim brzegiem Mayreau, a rafą koralową. Głębokość w najwęższym miejscu wynosi poniżej 1,8 m, ale woda jest krystalicznie czysta, słońce mam za sobą, więc widzę dno, jak na dłoni.

  podejście przez Windward Bay

Nie napotykam żadnych niespodzianek i ok 16 staję na boi, tuż przy brzegu, w przesmyku między południowym brzegiem wyspy Petit Rameau a północnym Petit Bateau.

  postój w cieśninie

Miejsce piękne, ale mało komfortowe, z powodu bardzo silnego prądu w cieśninie. Rano przestawiam się na boję, przy zachodnim brzegu wyspy Baradal.

 postój przy Baradal. Żółtymi bojami wyznaczono strefę ochronną żółwi.

 Standardowo, łapię boję specjalnym, długim na metr, hakiem z pręta fi 12, mocowanym do liny cumowniczej fi 18.

   hak do łapania boi 

Dodatkowo, łapię boję, drugą liną fi 18, przewleczoną przez ucho, „na biegowo”.  Czasem, gdy jest bardzo silny wiatr i fala, używam jeszcze trzeciej liny, z hakiem aluminiowym. Przykład poniżej.

 Tu aż potrójne zabezpieczenie – ale, na tym  kotwicowisku, u wybrzeży Gwadelupy, wiało ponad 50 kn.

 Stoję pewnie, więc oddaję się, bez reszty, całodziennemu nurkowaniu „z maską i rurką”, na otaczającej wyspę rafie koralowej. To miejsce znane jest z obfitości krabów pustelników, ubranych w wielkie muszle (to te muszle na brzegach), rozmaitości kolorowych ryb rafowych i, przede wszystkim, żółwi. I rzeczywiście, niemal dwie, podwodne godziny, spędzam, towarzysząc jednemu z nich. Pod wodą są szybkie, jak błyskawica,  ale temu towarzystwo nie przeszkadzało.

Jest tak pięknie, że postanawiam zostać tu na noc i dopiero rano przestawić się na Mayreau, do Salt Whistle Bay.  Wieczór spędzam na skrobaniu kadłuba z glonów i skorupiaków, oraz montażu nowego kompasu autopilota. Po pełnym wrażeń dniu, zasypiam, krótko po zachodzie słońca.

wieczór na Tobago Cays

Budzi mnie stuk – uderzenie w burtę. Błyskawicznie wyskakuję na pokład. Jest 3 w nocy. Przy prawej burcie Eternity widzę duży jacht. Słyszę, dochodzący z jego wnętrza, męski głos, mówiący po angielsku i wtórujący mu głos kobiecy. Sekundę zajmuje mi zorientowanie się, że nie stoję na swojej boi, a tuż za rufą mam skały, a więc, że to ja „siedzę” na jachcie amerykanów, a nie oni na mnie. Szczęściem nie ma wiatru, ani fali i jachty praktycznie oparły się tylko o siebie. Proszę zaspanego mężczyznę, w fantazyjnej pidżamie, by na moment asekurował jachty, trzymając moje wanty, odpalam silnik i odchodzę od nich, i od brzegu. Teraz dopiero mam chwilę, żeby się zorientować, gdzie właściwie jestem, w jakim kierunku mam płynąć, żeby nie nadziać się na rafy, i co się właściwie stało. Szybko ustalam pozycję jachtu i z pomocą gps-a odnajduję boję, na której stałem. Jest oddalona o blisko 600m. Noc jest bezwietrzna. Musiałem dryfować, niesiony przez słaby prąd ok. 2 godzin.

  żółta linia obrazuje prawdopodobny ślad nocnego dryfu

Ale jak, do cholery, to się mogło stać?

Częściową odpowiedź na to pytanie, znajduję na dziobie jachtu. Z knagi na prawej burcie zwisa lina zakończona hakiem, a z knagi na burcie lewej, dwie luźne liny. Wydaje się nieprawdopodobne, że w tak „lajtowych” warunkach  hak sam się wypiął, a jednocześnie druga lina się zerwała. Dopiero dokładne oględziny przynoszą pełną odpowiedź. Niemal nowa, 18 milimetrowa, polietylenowa lina, na lewej burcie, jest przecięta. Równe, czyste, można by powiedzieć, chirurgiczne, cięcie (nożem, maczetą, lancetem? nie wiem).

  przecięta lina

Ktoś, kto przeciął linę, wypiął też hak z ucha boi, zostawiając mnie na pastwie wiatru i prądu.  Gdyby nie szczęśliwy zbieg okoliczności, że noc jest bezwietrzna, a niesiony słabym prądem, oparłem się o JEDYNY, stojący, przy wschodnim brzegu Petit Bateau, jacht, obudziłbym się, tłukąc kadłubem o rafy. Byłem od nich, nie dalej, jak 20m.